Pan Listopad Niezwyczajny

Lato, lato, lato wszędzie! Zwariowało, oszalało moje serce!

       Z refrenem piosenki na ustach udałam się na listopadowy spacer. Letni – powiedziałabym – spacer. Temperatura plus dziewiętnaście na termometrze wiszącym na północnym oknie. Taki dzień nie tylko trzeba prze-chodzić… prze-szaleć… prze-żyć w słońcu… Taki dzień trzeba także uwiecznić na fotografiach. Żadna tam ze mnie fotografka, ale kadrując podpatrzę to, czego w Chełmie – tonącym letnią porą w zieleni – nie widać.

 

Brukowaną uliczką udaję się na Górkę zwaną także Górą Zamkową albo Katedralną. Odwracam się z sentymentem, bo tam… w dole… na małym skwerku obok żółtego budynku (kiedyś był inny – czerwony) umawiałam się z chłopakami.

Trawa się zieleni, słońce się do mnie uśmiecha, a ja przypominam sobie tę historię „randkową”  z czasów podstawówki. Kiedy w towarzystwie 2 koleżanek przybyłam na miejsce spotkania z chłopakami, okazało się, że jeszcze ich nie było. O nie! My pierwsze jesteśmy? To nie uchodzi! To ujma dla dziewczęcego honoru!  Wdrapałyśmy się tutaj i zza drzew obserwowałyśmy, czy koledzy nadchodzą…

 

A chłopaki? Oni usadowili się piętro wyżej! Zaśmiewając się obserwowali nasze poczynania z widocznego za drzewami wzniesienia zwanego Wysoką Górką.

To ozłocone zdjęcie Wysokiej Górki jest z 3 listopada 2008 roku. Też było słonecznie i ciepło, ale tylko w pierwszych dniach miesiąca, kiedy na drzewach jeszcze złociły się liście.

Teraz liście opadły i zza gałęzi drzew można zobaczyć miasto. To widok na ulicę Lubelską. W najlepsze trwają jeszcze prace drogowe. Układana jest nawierzchnia z kamiennej kostki.

Dzwonnicy jeszcze nigdy z tej strony nie udało mi się sfotografować. Jak wybrać się na spacer w bezlistnej porze roku, kiedy zazwyczaj jest chlapa i zimno oraz złe światło? Dziś nadarzyła się okazja. Tej nie mogłam przegapić.

Ten mur porastają liczne pnącza. Zbudowany z białego kamienia i czerwonej cegły, jesienią też ładnie się prezentuje, gdy jest odsłonięty.

Po terenie katedralnym krząta się zakonnica. Właśnie przestawiła wiadra z wodą w nasłonecznione miejsce. Może tym sposobem grzeje wodę do umycia posadzki w kościele?

By się nasycić do woli tym letnim listopadem, wracam do domu przez park – po soczystej i zielonej trawie. Tym razem nie wybieram asfaltowych, czy brukowanych alejek.

PS. Żeby nikt w przyszłości nie pomyślał, że datownik publikacji zepsuty i złą datę wskazuje, wszystkich przybywających tu Gości biorę na świadków, że dziś mamy 15 listopada 2010! I jest prawie lato, o!