Nagroda

 

  Od Anabell otrzymałam taką oto nagrodę. Ślicznie dziękuję. Z tej okazji mam wygłosić „przemówienie” o sobie oraz wytypować Blogerów, którym także nagroda się należy.

 

Lubię chałwę !

 

ODA DO CHAŁWY

 

O ty mała sztabko kruszcu bezowego,
Której Twego smaku niepowtarzalności
Chroni zimnej puszki metalu twardego
Warstwa – strażnik wiecznej twej tajemniczości.
W rajski zbiwszy cię chrzęszczący miękko beton,
Twe lico wnet uchyla niezmiennie kuszące
– otwieracz do konserw…

Niechaj, kogo słodka chuć dzisiaj zamroczy,
Chyląc nad puszeczką rozognione czoło,
Wie, że w tej niebiańskiej aurze tak uroczej,
Wszystko co złe w dobro słodycz zmienia w koło.
O chałwo !  Z okowów żelaznych wylatuj
Swym smakiem bakalii, aromatem słońca
– dogadzaj bez końca…

Patrz na lud wielbiący twój nektar żywota,
Serca i żołądki, co karmisz weselem.
Kiedy już nadejdzie na ciebie ochota
Natenczas słodka, gdy z innymi ją dzielę.
Bądź nam wszechobecna przez wieczory, noce,
Bo życie bez Ciebie sens miewa szarawy
– bądź do gorzkiej kawy…

Dzieckiem w kolebce kto chałwę spijał z mlekiem
Matczynym, ten młody stal każdą rozpruje.
Gdzie wzrok nie sięga w kraje wyruszy dalekie,
Z armią rozkoszy na chałwę zapoluje.
Razem przyjaciele! Atakując raje
Orzechową słodycz posiądziemy świata
– by zielone wspomnieć lata…

Ci, co smakiem wielbią – rwąc nieczułość puszki,
Dosięgając sedna przez orzechów słodycz,
Kiedy już posiądą eliksir, to złóżmy
Hołd tym tropicielom, bo to rajska zdobycz.
Ten wśród smaków słońca nie splagiatowany,
On to może w polu pobić każdy inny
– jedyny, rodzinny…

Ale jak w rodzince, kiedy klimat zmienny,
A codzienność miesza zwykle z marzeniami
Smak rzeczywistości – krzak wysokopienny,
Który kolczastością nie zawsze jest z nami,
Więc kiedy słodyczy przesyt poczujemy,
To harisy życia pragnąc co niemiara
– zeżremy tatara…

 

Podziwiam i cenię ludzi: 

 

    – mających bystre spojrzenie i czujne zmysły, dzięki czemu potrafią dostrzegać małe radości,    

    – potrafiących dzielić się radością,    

    – pokazujących światu, na czym polega radość święta i małe radości codziennego życia,    

    – umiejących nie tylko brać, lecz także dawać i dziękować,    

    – cieszących się z osiągnięć innych bez cienia niezdrowej zazdrości,    

    – potrafiących zrobić COŚ z niczego,    

    – osiągających harmonię pomiędzy umysłem a sercem, dzięki której podążają w życiu do miejsc, które dla innych są nieosiągalne,    

    – odkrywających niedostępne innym tajemnice świata i szczęścia,    

    – zawsze stawiających właściwy pierwszy krok,    

    – potrafiących powracać, ponieważ z nikim nie zrywają na zawsze i mostów za sobą nie palą,    

    – nie stawiających wygórowanych żądań i nie wymagających od otoczenia więcej niż od siebie,    

    – mających czas dla innych, by słuchać, mówić, dzielić się doświadczeniami,    

    – nie tracących wiary w dobro i piękno tkwiące w każdym człowieku, w każdej sytuacji i potrafiących czerpać z tego nadzieję i marzenia,    

    – kierujących się w życiu głęboką mądrością ubarwioną humorem i dowcipem,    

    – akceptujących siebie, innych i otaczający świat ze wszystkimi urokami i wadami,    

    – nie uciekających od problemów i nie odwracających się do nikogo tyłem,

– dających napotkanym na swej drodze niepowtarzalny prezent – miłe, ulotne chwile,    

    – rozumiejących odmienność innych krajów, kultur i ludzi, tak jak zmienność pór roku,    

    – kreatywnych, angażujących się we wszystko, co ważne, z całą przeogromną fantazją,    

    – dostrzegających rzeczy niewidoczne dla oczu i słyszących dźwięki niesłyszalne dla ucha,    

    – budzących w innych ludziach sympatię.

 

Do nagrody typuję wszystkich powyższych, o!

 

Troszkę połamałam regulamin zabawy.

Jak to lodołamacz, łamie… i już