Z Ziemi Obiecanej Aleją Gwiazd do PRL’u i od Wolności do Niepdległości

CZYLI WRZEŚNIOWY SPACER  PO  ŁODZI.

.

       Do Ziemi Obiecanej wybierałam się latami i – z różnych względów – dojść nie mogłam. Ostatnio, z braku dogodnego dla mnie połączenia. Wreszcie postanowiłam do Łodzi pojechać. Cudny wrzesień wyjątkowo nadawał się do tego. A i oczekujący mnie Gospodarze, to… ho, ho, nie byle kto w moim sercu, o! 

Stacjonowałam, razem z krukiem, w kwaterze z panoramicznym widokiem po horyzont. To jest to, co ptaki i grycEle lubią najbardziej. Przestrzeń i widok, jako dodatek – niczym ptasie mleczko – do porannej kawy na balkonie.

 

 

 

   Łódź może się podobać i nie. Zależy, co pokażą oprowadzający po tym mieście przewodnicy. Moi trafili w mój gust. Podczas objazdów, dojazdów i przejazdów, najwięcej widziałam lasów i parków. Ale nie tylko…

 

W lesie zobaczyłam najstarsze łódzkie zabytki.

To kaplice w Łagiewnikach.

Jedna – św. Antoniego  wybudowana w 1667 roku, a druga – 

św. Rocha – z początku XVIII wieku. 

.

.

.

       Na spacerze po mieście zauważyłam sporo instalacji, obiektów przestrzennych i rzeźb artystów polskich i zagranicznych. Na rynku Starego Miasta miła dla oka jest niezwykła instalacja z kolorowych wstążek. Jej autorem jest artysta Jerzy Janiszewski. To ten, który stworzył  logo Solidarności. 

 

 

 

 

 

 

.

.

.

.

.

Ciekawe są też inicjatywy obywatelskie. Oto jedna z nich. „Mały Ciechocinek” na łódzkim osiedlu:

 

.

.

Nie obeszło się bez odegrania koncertu na instrumentach 

zlokalizowanych w parku.

 

 

       .

       A łódzkie bramy przy Piotrkowskiej, na której krańcach jest  Plac Wolności i Plac Niepodległości, kryją w sobie prawdziwe skarby. Jedno podwórko – to zaczarowany ogród, inne lśni lusterkami.

 

.

.

Dla zachowania równowagi bez trudu można znaleźć mniej lśniące budynki.

 

       .

       W programie zwiedzania nie mogło oczywiście zabraknąć rezydencji łódzkiej dziewiętnastowiecznej burżuazji. Pałac Poznańskich od razu porównałam do Luwru. Przechadzałam się także pośród budynków fabrycznych i mieszkalnych – wybudowanych w okresie rozkwitu przemysłowej Łodzi.

 

 

 

.

Nowe centrum miasta – Manufaktura – sprawia wrażenie, 

jakby łączyła kulturę z rozrywką, handlem i rekreacją.

 

 

 

       Nigdy niczego nie reklamowałam. Tym razem muszę, bo inaczej się uduszę. 😉

Zdjęcie zawiera lokowanie produktu 🙂

Kawa! Prawdziwa kawa! Zwykła kawa z kawą w kawie! To w dzisiejszych czasach rzadkość. Prawie wszędzie, jak nie cappuccino i latte, to mocha i americana. Z różnymi dodatkami smakowymi, serduszkami z białego proszku, kleksami z farby itd… itp… Dlatego na wycieczki przeważnie zabieram termos ze swoją kawą. 

– Chcę się napić normalnej kawy z prawdziwej kawy! Powiedziałam w pizzerii przy Piotrkowskiej i dostałam! Do tego kocyk, by w ogródku na zewnątrz lokalu nie złapać wilka w chłodny albo wietrzny dzień. O miłym i przystojnym Panu Kelnerze nie wspomnę.

 

Zauważyłam także akcenty peerelowskie: 

 

       Czy Łódź polubiłam? Nie wiem. Poczułam jednak, że ona lubi mnie.  Od goszczących mnie Gospodarzy i Przewodników dostałam samo Dobro, które dobruje i ogrzewa mnie do dziś…

 

   

Na zakończenie tej krótkiej
relacji, takie oto… Przesłanie?

 

‚Patrz na innego człowieka’

>>> Więcej zdjęć.

Komentarze