Ostatnie już kartki spadają z kalendarza

       Wszystko przeważnie zdaje się zupełnie inne do momentu, kiedy zaczynają się podsumowania i oznaczanie własnych albo cudzych dokonań niewiele mówiącymi plusami i minusami.  Szczególnie nie lubię tego czynić z powodu zmiany roku kalendarzowego.  Zwykle podsumowań  dokonuje się na tak zwane ‚okrągłe’ rocznice, albo w okresie świąteczno – noworocznym, kiedy spadają ostatnie kartki kalendarza.

       O ile zamykanie roku z bilansem zysków i strat oraz otwarciem rachunku z saldem  początkowym, ma znaczenie dla przedsiębiorcy w jego działalności zawodowej oraz dla urzędu skarbowego, o tyle w życiu prywatnym, a szczególnie uczuciowym, emocjonalnym… nie jestem zwolenniczką kończenia roku i  otwierania nowego  rachunku akurat w dniu 1 stycznia. Data jest datą. Dokonań i uczuć nie da się zinwentaryzować, jak towar w sklepie. Policzyć, jak szampony na półkach. Sprawdzić, które są przeterminowane i można przecenić, a które pójdą po wyższej cenie w nowym okresie rozliczeniowym.

W grudniu – nic się też nie kończy, a w styczniu – minutę po północy nic nowego nie musi się zdarzyć. Życiowymi etapami  dla mnie są wydarzenia, a nie cyfry umowne. Bo czym jest kalendarz?  To tylko umowna, przyjęta w danej społeczności bądź kulturze rachuba czasu. Potrzebny oczywiście, a jakże!  Jednak… Tak, jak kalendarzowy początek wiosny, lata, jesieni i zimy, wcale tych pór roku nie zaczyna w sposób widoczny akurat przez moje okno i odczuwalny przez wszystkie żywe istoty, tak 31 grudnia nie musi cokolwiek kończyć w życiu człowieka, a 1 stycznia zaczynać. Wraz z wystrzałem w noc sylwestrową szampańskiego korka nie da się też całkowicie zamknąć drzwi za tym, co było. Człowiek z natury lubi trochę rozpamiętywać, wspominać, powracać. Byle tylko  zbyt przesadnie tego nie czynić,  bo przecież naprzód stale iść warto.

 Trzeba z żywymi naprzód iść,

Po życie sięgać nowe,

A nie w uwiędłych laurów liść

Z uporem stroić głowę

/Adam Asnyk/

Moje szlaki udeptane. W poprzednich latach często na swoje ślady natrafiałam. Życzę więc sobie, by w kolejnych udało się pójść naprzód nieprzetartymi jeszcze drogami. Chce mi się odmiany, o! A co!

Odwiedzającym mój blog życzę takich dróg w Nowym Roku, jakie kto lubi i sam sobie życzy. Do pomyślności niechaj wszystkie prowadzą!

Bardzo dziękuję za życzenia złożone mi pod poprzednią notką, które wprawdzie dopiero po świętach, ale z wielką radością odbieram.