Złota brama jest rekonstrukcją średniowiecznej bramy wjazdowej do grodu Jarosława I Mądrego. Bramę zniszczyli Mongołowie, a potem jej ruiny zostały zasypane na rozkaz władz rosyjskich. Odkopano ją w XIX wieku, ale rekonstrukcji dokonano dopiero w latach siedemdziesiątych XX wieku.
W 1982 roku, z okazji 1500-lecia Kijowa, Złota Brama została przebudowana i odnowiona. W roku 1997 odsłonięto pomnik Jarosława I Mądrego. Figura wykonana jest z brązu. Jarosław trzyma w dłoniach miniaturę Sofii Kijowskiej, a ja trzymam jego nogę.
– w 1990 roku wraz z soborem Mądrości Bożej (Sofijskim) wpisana na listę światowego dziedzictwa UNESCO.
Na terenie Ławry Peczerskiej spotkałam coś wyjątkowego, co można by nazwać „Pomnikiem Życia”. To kula z setek jajek.
Monaster św. Michała Archanioła o Złotych Kopułach
– prawosławny zespół klasztorny
– w latach trzydziestych XX wieku został zniszczony przez władze radzieckie. Po odzyskaniu nieodległości przez Ukrainę – pieczołowicie odbudowany i otwarty dla wiernych.
Jedna z kijowskich cerkwi
Sobór Mądrości Bożej /Sofijski/
To miejsca, które odwiedziłam w Kijowie. Wspaniałe! Niezwykłe! Niezapomniane! Jeśli do tego, co widziałam, dodać gościnnych ludzi, to nic dziwnego, że z sentymentem przywołuję wspomnienia z pobytu w Ukrainie. Za przykład gościnności podam niepozorny epizod z wycieczki. Otóż mieszkanka Ukrainy bezinteresownie dostarczyła nam do autokaru kiszone ogórki, żeby wycieczka miała czym zagryzać napoje podczas długiej drogi do innego miasta.
Wspominam i wciąż nie wierzę, że trwa tam barbarzyńska wojna, w której putinowscy bandyci zabijają nawet dzieci oraz zamieniają tę piękną, pełną bezcennych zabytków Ziemię w perzynę. Wspominam i płaczę…
A podniebne szlaki dla bombowców wciąż stoją otworem…
A zaopatrzenie dla zbrodniarzy wciąż z Europy płynie…
Pierwsze etapy wycieczki wiodą przez Wołyń, Polesie, Podole. Gdy pokazuje się Statua Matki Ojczyzny nad Sławną Rzeką Dniepr… już wiemy, że dotarliśmy do Kijowa. Tu czekają nas Złote Wrota, pomnik Bogdana Chmielnickiego, perła architektoniczna z XI wieku – Sobór Sofijski, klasztor i sobór św. Michała, Kijowsko – Peczerska Ławra, Park – Muzeum II Wojny Światowej, oraz Kresztatik ze znanym z Pomarańczowej Rewolucji Placem Niepodległości. Program bogaty, uwijamy się więc jak mrówki.
Z Kijowa… przez Sienkiewiczowskie Dzikie Pola, po dobrach Branickich i Potockich, stepem i ponad limanami, w których na swych czajkach skrywali się kozaccy piraci… przejazd do Odessy. Zdumiewa 500 kilometrowa autostrada wciąż prosto, bezkres nagiego krajobrazu i przestrzeń.
Po morskiej kąpieli w Morzu Czarnym, wspaniały spektakl w odeskim delfinarium i romantyczny spacer po mieście w świetle wieczornym. Ogromne wrażenie robi Cerkiew Św.Trójcy, Stara Giełda, Port Morski, Kościół św.Piotra, Teatr Opery i Baletu, ulica Deribasowska, Park Miejski, Nadmorski Bulwar ze słynnymi Schodami Potiomkinowskimi.
W czwartym dniu przejazd na Krym. Po sforsowaniu Tureckiego Wału wpływamy na suchego przestwór oceanu. Z czasem ukazują się góry i stragany z girlandami suszonych ryb. Serce tatarskiego Chanatu Krymskiego zdaje się być bardziej rosyjskie niż tatarskie czy ukraińskie. W miejscowości Ałuszta, gdzie zakotwiczamy na cztery dni, dogłębnie analizujemy sonety krymskie naszego wieszcza Adama Mickiewicza. Niektórzy może po to przyjechali?
Wer den Dichter will verstehen – Kto poetę chce zrozumieć, Mus in Dichter’s Lande gehen – Musi pójść w kraj poety./Goethe/
Po nasyceniu się poezją i najsłodszymi na świecie krymskimi owocami oraz dokonaniu – podczas wieczorku integracyjnego – korekty sonetu o górze Ajudah, a także jednodniowym utrwalaniu letniej opalenizny na wydzielonej dla nas plaży… Kierunek Jałta i okolice.
Oglądamy pałace carów rosyjskich: Liwadia – pałac Mikołaja II (miejsce konferencji jałtańskiej), Gaspra – zamek na skale Jaskółcze Gniazdo, Ałupka – park i pałac Woroncowów – jeden z najpiękniejszych na Krymie.
W Jałcie – niedaleko portu spotykamy ‘wiecznie żywego’ (a jakże!) Lenina. Uwieczniamy go cyfrówkami jeszcze bardziej i wchodzimy na statek spacerowy, by od strony morza zobaczyć urokliwy południowy brzeg Krymu. Dominuje zieleń w różnych odcieniach i rudawy brąz… Charakterystyczne płaskowyże ze stromymi brzegami… I tylko szare socrealistyczne budynki zakłócają piękno wybrzeża. Ciekawe, czy naszemu wieszczowi by się spodobały? Choć rejs jest relaksujący, na twarzach niektórych uczestników wycieczki widać zmęczenie. A jeszcze czeka nas uwolnienie z jasyru koleżanek i znów pracowite zwiedzanie.
Bakczysaraj czyli ‘pałac w sadzie’ – dawna stolica Chanatu Krymskiego. Tu spotykamy, wprawdzie nie skośnookich, ale łatwo rozpoznawalnych po ciemnej karnacji Tatarów. Zapraszają na obiad, ale nie mamy czasu by się gościć. Zwiedzamy pałac Chanów Krymskich z fontanną łez, haremem, meczetem. Kupujemy perfumy ‘zapach Krymu’ i udajemy się do skalnego klasztoru Zaśnięcia Najświętszej Marii Panny oraz skalnego miasta Czufut-Kale. Tu trzeba się wdrapać po kamiennych ścieżkach. Dwa kilometry pod górę. Słońce doskwiera, ale najwytrwalsi wędrują. Im wyżej, tym ‘bardziej na golasa’. Podziwiamy pozostałości murów obronnych, kenasy Karaimów i krajobraz… Co za widok! Niesamowity! Jedyny taki! Czujemy się, jak byśmy byli na ‘minarecie świata’.
My pędzimy do przodu, a czas goni nas. I już ostatnia noc na Chersonezie Taurydzkim (Tauryda – Krym). Pilot podkreśla, że zadowolona wycieczka – to wycieczka wyspana. Po harcach w hotelowym basenie grzecznie usypiamy…
Nocy wschodnia! ty na kształt wschodniej odaliski
Pieszczotami usypiasz, a kiedym snu bliski,
Ty iskrą oka znowu budzisz do pieszczot. (z sonetu ‘Ałuszta nocą’)
Rankiem ruszamy w drogę powrotną. Ciężki etap, a mamy chorych na pokładzie. Teraz do pokonania w jednym odcinku nieustannej jazdy jest ponad 800 kilometrów. Dobrze, że pan Pilot troskliwy. Dba o wysikanie, napalenie i napojenie grupy. Starosta rozlewa trunki sponsorowane i rozpoczyna się program kulturalny ‘jak oni śpiewają’. Za oknami autokaru monotonny pejzaż… stepowy… Horyzont tak daleko, że oko nie sięga… Nie ma wiosek? Nie ma miast? Są! Wreszcie! Po obiedzie o północy – odpoczywamy w Winnicy. Jeszcze tylko pełen Polaków Zbaraż i ‘bierzemy’ Bar.
Ostatni przystanek – Lwów wynagradza trudy tego maratonu. Oglądamy ul.Gródecką, więzienie ‘Brygidki’ (dawny klasztor), kościół św.Anny, Uniwersytet Jana Kazimierza, kościół św.Elżbiety, budynek dworca kolejowego, gmach Politechniki Lwowskiej, kościół św.Marii Magdaleny, pałac Sapiehów, budynek Ossolineum. Także katedrę greckokatolicką św.Jura, Cmentarz Łyczakowski i Cmentarz Orląt Lwowskich, pochodzące z różnych okresów historycznych kamienice Starego Miasta, budynek Ratusza, 300 letnią polską aptekę, hotel George i jeden z najpiękniejszych w świecie pomnik Adama Mickiewicza. Choć to nie maj, kwitną we Lwowie kasztany. Tak! Tak! Zakwitły we wrześniu. Może specjalnie dla nas?
Zdyscyplinowanie grupy, doskonała organizacja wycieczki i kreatywność Pilota pozwoliły jeszcze poza programem obejrzeć typowo kresowy zamek obronny w miejscowości Międzybuż.
Ukraina dostarcza wiele wrażeń. Jest zróżnicowana. Można zwiedzać i wypoczywać za przysłowiowy grosik, a także pławić się w luksusie komfortowych hoteli, jak ten stylowy ośrodek, w którym spaliśmy pod Lwowem. Z kapciami dla gości, szlafrokami, barkiem i satynową pościelą.
(…)
Ale najcenniejsze są perły architektoniczne i krajobrazowe. Czy Europa wie o tych skarbach?
O Ukrainie, jaką pamiętam, pisać jest łatwo.
Co dzisiaj mogę napisać?
Wojna! Barbarzyński najeźdźca Putin ostrzeliwuje niewinnych ludzi i niszczy Ukrainę. Słowa więdną w gardle… Współczucie rozrywa serce… Żal… Strach… Rozpacz…
Czy ci chłopcy jeszcze zagrają?
Muzycy w Kijowie. Unikalny instrument muzyczny – bandura.
Czy aparat fotograficzny „mógł znać” twórczość poety Jana Kasprowicza?
Anzai – Komentator od zarania dziejów tego bloga – czasami ocenia blogowe fotografie i na ich podstawie uczy różnych sztuczek, dzięki którym zdjęcia stają się lepsze – https://foto-anzai.blogspot.com/. Zawsze też podkreśla, że fotografujący może widzieć co innego, niż aparat fotograficzny i oglądający zdjęcia.
A czy można – podczas robienia zdjęć – na cokolwiek spoglądać oczami kogoś innego? Mnie się zdarzyło, że w Alpach Szwajcarskich na szczyt Jungfrau „spoglądałam Kasprowiczem”. Okazało się, że aparat swoim oczkiem widział tak samo, jakby… Wyczuwał moje i poety emocje?
Jan Kasprowicz. Z wichrów i hal, Z Alp.
Granitów srebrny zrąb
w przewiewnych fioletach,
Na czole mając tkań,
sprzędzoną z śniegów mlecznych,
Pnie się w niebieską głąb
po mgieł sinawych grzbietach,
By symbol wiecznych trwań
i prawd strzelistych, wiecznych.
/…/
Tak przędzie sobie tkań,
ze śniegów tkań promienną,
Milczących pani skał,
ta Jungfrau niewzruszona.
/…/
A Jungfrau z chmurnych szarf
na skroniach swego szczytu
Śnieżysty przędzie haft
i mgławy włos swój czesze
Na nieb bezbrzeżny krąg
i milczy, niewzruszona.
Chyba zbyt daleko w tych emocjach odleciałam, hi, hi… Co jednak szkodzi, jak nie zawadza?!
alE blogowanie 