Kto powie prawdę o „straconym pokoleniu” PRL ?

        Nie da się przekreślić ogromnego wysiłku Narodu nazywanego dziś „straconym pokoleniem”, któremu przyszło żyć w czasach PRL. Na to życie pokolenie to zostało politycznie skazane także przez zachodnich przywódców. Czasy trudne na pewno, a mimo to dokonywano w tych ciężkich warunkach bardzo wiele.  A korzyści czerpał cały świat, choćby z wykształcenia, wiedzy polskich inżynierów i naukowców z peerelowskich uczelni. Z tej wiedzy i doświadczenia pełnymi garściami czerpią także dzisiejsze rządy demokratyczne. PRL to część historii naszej Ojczyzny, historii i złej i dobrej – barwnej po prostu i pełnej także ogromnego dorobku. To jest część naszej Ojczyzny i każdy, kto ten dorobek przekreśla, wypacza i zakłamuje, jest nieuczciwy.

       W PRL zakres wolności tak wyznaniowych /nauczanie religii, na którą dzieci chodziły oficjalnie i w butach, a nie boso, jak za sanacji, żeby się uczyć od księdza jedynie tego, jak być dobrym poddanym; śluby kościelne, budowanie świątyń, chrzty itd./, jak i gospodarczych, był większy niż gdzie indziej – w krajach komunistycznych.

W PRL komunizmu i totalitaryzmu nie było. I to dzięki sprytowi i pracowitości spisanego dziś na straty pokolenia do komunizmu i totalitaryzmu nie doszło. Patrioci w tamtych czasach, jak już byli – to byli prawdziwi. Z sentymentem i wielkim szacunkiem wspominam nauczycielkę historii – dyrektorkę mojego liceum, dla której Bóg, Honor i Ojczyzna to były świętości. I nikt jej za to nie pałował. I jakoś nawet dyrektorką była. Więc czapki z głów przed takimi „peerelowcami” dzisiaj powinno się zdejmować i tego powinna być także młodzież uczona. Jak tak sobie siedzę i czytam, albo oglądam telewizję, to aż się chwilami gotuje we mnie, jak dzisiaj wszystko się wypacza, albo pokazuje w jedynie „słusznym” kolorze – na czarno, z lekka czasami na szaro dla niepoznaki przemalowując. Tylko, czemu to ma służyć? I komu ma to służyć? Bo w PRL przynajmniej wiadomo było, czemu i komu służy propaganda i zakusy totalitarne. Przed wojną też wiadomo było, że panu dziedzicowi.

Nie winię za tę niewiedzę nikogo, kto tych czasów nie zna z autopsji. Trudno się złościć za to, że ktoś jest młody i ojcu albo babci nie wierzy i za straceńców ich uważa, bo nowe autorytety tak nakazują. Winię polityków, politycznie sterowanych historyków, nauczycieli i media – najpopularniejsze dzisiaj źródło wiedzy. Szczególnie telewizję publiczną z polityczną misją i propagandą, do której to propagandy, tej z czasów PRL ani się równać swą siłą oddziaływania. Nawet wpływa się na ludzi wmawiając im, co mają kochać, kogo gloryfikować, kogo opluwać. Ba, nawet kształtuje się wzorce życia osobistego… Ba, nawet życie polityczne obywateli i formy ich uczestnictwa w życiu publicznym są określane, także przez kościół… Ba, nawet rogatywkę – wyróżnik Polski i Polaków, która oparła się peerelowi i była w nim obecna, zastąpiono amerykańskimi bejsbolówkami i cylindrami. Zauważyliście, że dopiero demokracja ten Bogu-Ducha winny symbol usunęła? Ba, nawet św. Mikołaja, (chociaż był także Ded Maroz) częściej widywałam w PRL, niż dzisiaj.

       Hasła… Hasła… W socjalizmie miały służyć propagandzie, zrywać/podrywać naród, jednoczyć go we wspólnym – jednolitym froncie, manipulować i sterować nim, podporządkowywać… Czyż dzisiaj jest inaczej? Czyż np. marketing, reklamy nie służą temu samemu? Zbudowaniu jednolitego frontu jedności, tyle, że konsumentów uganiających się za reklamowanymi gadżetami. Czyż politycy, rządy, wielcy producenci, lobbyści nie manipulują całymi społeczeństwami w imię „zaszczytnych” haseł np. pod sztandarem ekologii?
–    „Złomuj lodówkę po 3 latach użytkowania i kup ekologiczną. Uratujesz ludzkość i piękną naszą matkę Ziemię!”.

Czyż nie używają haseł przekonujących naród do akceptowania „jedynie słusznego” modelu życia – modelu konsumpcyjnego?

Wreszcie sprawy religii. Czyż np. biskupi nie czerpią pełnymi garściami ze wzorców komunistycznych w robieniu baranów ze swoich owieczek? Tak! Demokracja czerpie wzorce od komunistów! Tylko oprawa jest inna… Taka demokratyczna, taka piękna – „hamerykańska”… Tylko się ludzie biernie jej poddają…

No i teraz można napisać, że te zapędy totalitarne mi się nie podobają! No to napisałam. A moje pisanie, to też wygodna bierność. W PRL, jak się coś nie podobało, to się walczyło. „Stracone pokolenie” do totalitaryzmu nie dopuszczało.

***

       Z rozrzewnieniem wspominam  czasy, kiedy to  przy stole siedziały trzy, a często cztery pokolenia. Nawet ksiądz wpadł na herbatę, tak zwyczajnie, po sąsiedzku. Niekoniecznie po kasę i nie w celu uzupełnienia parafialnej kartoteki. Pozmieniało się wszystko. Przewartościowały się priorytety. Trudno zdążyć na Wigilię do babci,  kiedy obowiązkiem jest  integracyjne spotkanie opłatkowe z prezesem. Trudniej też „wyprawić” urodziny w domu. Specjalnie używam słowa „wyprawić”, bo wszelkie uroczystości teraz się WYPRAWIA (przeważnie zresztą w restauracji). Czy to źle czy dobrze? Nie oceniam, zauważam jedynie, że inaczej po prostu. Nie po polsku!  Gdyby tak poszukać przyczyn, to chyba komercjalizacja wszystkiego jest główną winowajczynią. Także postęp, pośpiech, rywalizacja – często niezdrowa. Strach przed bezrobociem przede wszystkim! Jeśli do wyboru jest zabawa w pracy i urodziny babci czy mamy – to wiadomo – co należy wybrać, żeby pracy nie stracić.

To także bezwarunkowe i entuzjastyczne przejmowanie zwyczajów, świąt i tradycji zachodnich, które pasują do nas, jak pingwin do Sahary. Jakieś Walentynki, zamiast Świętojańskiej nocy zakochanych,  amerykański „pajaco-krasnal”  zamiast św. Mikołaja, Halloween, bejsbolówki zamiast polskiej rogatywki, podczas gdy każdy Eskimos, jeśli chce przedstawić Polaka, to rysuje go w rogatywce, Francuza w degolówce,  Anglika w angielce  zaś Amerykanina w bejsbolówce. Nie spotkałam ani w literaturze historycznej, ani w poezji ułanów, kawalerzystów, czy krakowiaków  w bejsbolówkach. W PRL też nie!
Ded Maroz i Śnieżynka nie zawładnęli – tak jak się to pokazuje – sercami Polaków – patriotów ze „straconego pokolenia”, nie zawładnęli też wszystkimi umysłami.

 ***

       Dlaczego dziś się wypacza, przekreśla, albo tuszuje to, co dobre w PRL było? Kogo za to winić?  Kogo wreszcie winić za to, że silny coraz bezczelniej stawia stopę na karku słabszego, a sprawy, o które walczono sto kilkadziesiąt lat temu, zostały zaprzepaszczone. Ośmiogodzinny dzień pracy, praca dla wszystkich, godne warunki życia, prawdziwa, a nie tylko formalna demokracja… Postulaty wypisywane ongiś na transparentach pierwszomajowych znowu powinny się na nich znaleźć. Jeśli nie na defiladzie, bo takie z mody wyszły, to chociaż na procesjach na przykład, lub w gabinetach związkowców zarabiających po 7-10 tysięcy PLN miesięcznie. Czy może samych siebie  winić, bo wybieramy posłów i samorządy nie zawsze w sposób przemyślany, a potem, jak wybierzemy, tak mamy?